Een onverwachtse Holiday!

Dinsdag 9 september
Je zult wel denken, moet Floor dan helemaal niet naar haar school waar ze de kinderen sportlessen geeft. Ja zeker wel! Maar op dit moment hebben ze 2 weken vakantie.
Vandaag was het eindelijk de dag dat we naar het Sibusiso project zouden gaan. Iets waar ik ontzettend naar heb uitgekeken nadat Leonie me het één en ander had verteld maar ook vanwege het gesprek van afgelopen vrijdag.
’S Ochtends hadden we om 10 uur afgesproken bij Leonie. Toen Nina en ik daar aankwamen was Kapiri (de hond van Leonie), die 2 dagen geleden nog 2 spuiten kreeg en aan het infuus lag, weer terug, volgens de dierenarts is hij vergiftigd. Eigenlijk had hij gisteren weer zijn prikken moeten hebben maar we konden hem nergens vinden. Leonie en Tarloch wilden haar liever zelf de prikken niet geven dus vroeg Leonie aan mij of ik het wilde doen.
Zo moeilijk zou het wel niet zijn dacht ik bij mezelf, dus heb ik 1 prik in haar vel en 1 prik in haar spier gegeven. Toch wel raar hoor, in Nederland moet je ervoor naar de dierenarts en hier gebeurt alles gewoon op een tafel of buiten en vragen ze of je het dier zelf wil prikken. Na weer een ervaring rijker te zijn, Zijn Leonie, Nina en ik naar Subusiso gereden. We werden ontvangen door Sander. Hij nam alle tijd om ons een rondleiding te geven door het project. Een ontmoetingsplek voor "meestal" moeders, een receptie, een werkplaats om dingen voor de kinderen te kunnen maken, klaslokalen om gewoon les te kunnen geven, huizen waar ze konden slapen, een groot washok om zo hun eigen was te kunnen doen, een grote keuken, een voetbalveld en een kleine boerderij.
Sander vertelde ons dat de moeder en het kind 3 maanden word begeleid door specialisten en na die tijd zien ze de moeder en het kind nog maar 1 keer in de maand. Om te kijken hoe het gaat en als het nodig is te helpen bij hun thuis.
Vroeger werden zulke kinderen vaak gewoon vermoord (omdat ze niet wisten wat ze er mee aan moesten) of ze werden verstopt. Heel heftig, maar waar.
Nadat we de receptie, ontmoetingsplek, en werkplaats hadden gezien kregen we de eerste kindjes te zien in het lokaal waar ze samen met hun moeder les kregen. In dit lokaal kregen ze les over hoe ze om moeten gaan met hun kind in huis, want ja, dat is natuurlijk niet zo makkelijk. De omstandigheden zijn heel anders dan in Nederland. Een rolstoel bijvoorbeeld is heel handig maar niet als je buiten de stad woont met allemaal kleine paden en bulten en gaten.
Ze lieten ons ook een cuddle room zien met allemaal lichtjes, knuffels en rustig muziek. Bij mij sprongen de tranen in me ogen zoveel indruk maakte het op mij.
Zo indrukwekkend en het gaf zo’n goed gevoel dat ze hier ook heel hard voor de kinderen vechten die niet helemaal gezond zijn.
We liepen verder en kregen nog 2 klassen te zien met wat oudere kinderen die wat zelfstandiger zijn dan de andere kinderen. Deze kinderen konden zich al zelf aankleden, tanden poetsen en zelfstandig naar de wc. Daarna kregen we nog de huizen te zien waar ze in verblijven, washok, keuken, voetbalveld en de boerderij.
We bedankten Sander voor de rondleiding en zijn gastvrijheid.
Sander wil me heel graag hebben binnen het project om de kinderen te helpen met het sporten, ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Waarom? Omdat dit project echt al zo ontzettend goed loopt. Financieel maar ook qua mensen die er lesgeven en de specialisten die er rond lopen. Bij de andere school waar ik nu sportlessen geef kan ik veel meer betekenen al weet ik echt niet waar ik daar moet beginnen. Hier hebben ze het voor mij al uitgestippeld wat ik bijvoorbeeld elke dag kan gaan doen. Tuurlijk wil ik die kinderen helpen en het liefst allemaal maar ik weet dat ze hier in goede handen zijn.
Ik vind het een hele eer dat Sander me graag bij het project wil hebben. Op dit moment denk ik er nog over na wat ik ga doen. Dus dat horen jullie nog!
We gingen weer na huis met onze gedachten nog bij het project.
’S Middags heb ik Leonie geholpen met het printen, plastificeren, uitsnijden en het ophangen van de regels in de vrijwilligershuizen. De regels van Sakina (een vrijwilligershuis aan de andere kant van Arusha) konden we nog niet ophangen. Daar zouden we morgen heen gaan. Ook heeft Tarloch ervoor gezorgd dat we in ons huis een nieuwe douche hebben.
Toen wij eigenlijk net klaar waren kwamen de ouders van Tarloch. Dus hebben we aan het einde van de middag en avond met hun gezeten en zijn samen uiteten geweest. We gingen naar de Chinees. Ik dacht: "nee hè, waarom heb ik dat toch altijd? als ik voor het eerst bij mensen ga eten, schuiven ze me altijd Chinees voor." Ik wilde niet klagen, dus ging gewoon lekker aan tafel zitten. Uiteindelijk heb ik voor het eerst echt lekker Chinees gegeten. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat als ik straks weer thuis ben, je me Chinees moet neerzetten want dat hoeft echt niet!!!!

Woensdag 10 september
De volgende dag gingen Leonie en ik op de Piki Piki naar Sakina. Dit is ook het huis waar de ouders, oma en tante van tarloch wonen. We hingen daar het prikbord op met de regels. Vervolgens gingen we naar Clocktower om daar nog even naar de lokale markt te gaan. Ik heb daar een hele grote sjaal gekocht en een broek. We hadden inmiddels trek gekregen en hadden bij het Africafe afgesproken met Iris (een vriendinnetje van Leonie), om daar samen te gaan lunchen en haar verhalen te horen over haar Safari met haar ouders, die er voor 3 weken waren geweest.
Na een gezellige lunch zijn we boodschappen gaan doen, Leonie moest een cakemix kopen omdat een van de vrijwilligers uit mijn huis jarig was en ze haar wilde verrassen. Ik moest ook nog wat dingetjes hebben.Hierna vervolgden we onze weg naar huis. Samen met Nina, Lotte, Lisa, Sophia en Laura gingen we naar het zwembad en nam ik, na een lekker dagje, een duik in het zwembad.
Met de meiden gaat het ondertussen een stuk beter. Ik heb het geluk dat ik met Nina in hetzelfde project zit waardoor we veel met ons tweeën zijn. Ze vroegen zelfs of ik mee ga naar Zanzibar in November.
Om 8 uur hadden we afgesproken om met alle vrijwilligers te verzamelen en lekker wat met elkaar te drinken en een beetje spelletjes te doen. Hier merkte ik ook wel dat ze echt wel moeite voor me wilden doen, omdat de spelletjes in het Engels werden gespeeld. De gesprekken gaan gewoon in het Duits, maar dit neem ik ze ook niet kwalijk. Op dit moment was het ook zo, dat als ik het niet begreep, ik het gewoon vragen en legden ze me het in het Engels uit. Dat gaf stiekem toch wel een heel fijn gevoel. Om half 11 gingen we naar Empire dat is een soort van danscafé. Ik zag Mwasiti, Stephan en Johnny en liep naar hun toe, Johnny stelde me voor aan hm… Ik weet niet eens meer hoe die heet. Hij was Nederlands en was nu voor de 2de keer in Tanzania. Ik kreeg een heel emotioneel verhaal te horen (volgens mij had hij: en teveel gedronken en/of een joint gerookt). Eigenlijk wilde ik gewoon weer lekker naar binnen, dansen en met de meiden zijn. Na een half uur waren de meiden gelukkig bezorgd geworden en kwamen ze naar buiten lopen. Sophia en Nina zwaaiden en gebaarden. "oeeehhh, have fun" en ik dacht: "neeeeeee, niet weer weglopen." Lisa en Lotte zagen dat ik gebaarde dat ze moesten komen. Lisa ging op mijn schoot zitten en ik fluisterde in haar oor: "HELP ME!". Lotte en Lisa vroegen aan hem of ze me mee mochten nemen en hij zei: "ja, alleen als ze dat zelf ook wil." Ik zei: "ja, ik ben hier nog niet zo lang en dit is de eerst keer dat we met ze allen uit zijn, dus ik ga lekker met ze mee dansen." Lisa omarmde me en nam me mee. Toen we binnen waren moesten we alle 3 ontzettend hard lachen en heb ik hun bedankt dat ze me kwamen redden! Haha!
Rond 1 uur hadden we het wel gezien en namen we met z'n zevenen een taxi terug. Gieren, brullen, lachen, omdat iedereen zo ongeveer moest plassen, we niet comfortabel zaten en de weg helemaal een ramp was.

Donderdag 11 september
Ik had Roger beloofd dat ik hem vandaag zou helpen met z'n handboek voor Zanzibar. Na een uur kwam ik erachter dat ik de laptop van Tarloch voor me had en daarom het document niet kon vinden. Die stond natuurlijk op de laptop van Leonie. Uiteindelijk toch het handboek gevonden en we konden aan de slag. Ik heb de eerste aanpassingen gedaan. Daarna heb ik Roger aan het werk gezet en ben ik vervolgens verder gegaan in het oude handboek van Arusha. Want het zijn praktisch dezelfde handboeken. Om 2 uur had ik het handboek doorgenomen en hoefde ik het alleen maar aan te passen op de laptop en was ik klaar. Roger was nog lekker aan het werk dus heb hem lekker z'n gang laten gaan. Ik ben vervolgens naar het zwembad gegaan, en heb daar lekker bitterballen gegeten. Nadat ik genoten heb van het liggen aan het zwembad en de gezelligheid van de meiden ben ik naar Leonie gelopen om daar mijn laptop op te halen. Op het moment dat ik bij Leonie aan kwam zat ze naast Zawadi en vertelde ze mij, dat ze de dierenarts had gebeld omdat hij alleen maar aan het piepen was geweest en haar hele buik strak stond van de spanning en pijn.
De dierenarts kwam heel snel en Zawadi werd iets verdoofd om zo wat te ontspannen. Ze was verschrikkelijk onrustig. De dierenarts keek haar na en het bleek dat ook Zawadi was vergiftigd. Ze kreeg in totaal 5 prikken. Daarna werd ze nog aan het infuus gelegd om zo genoeg vocht binnen te krijgen. Dit alles gebeurde gewoon buiten op de tafel. We hadden haar voor de zekerheid een korf om haar bek gedaan. Het was best wel heftig om dit als echt hondenvriend mee te maken. Aangezien het bij Kapiri ook goed was gegaan, legde de dierenarts mij uit wat ik de volgende dag aan prikken moest geven. Ik moest dit keer 4 prikken geven.
De oranje spuit was voor de eetlust, dus als ze ’s avonds gewoon at hoefde ik die de volgende dag niet te geven. Deze moest ik gewoon in de huid prikken.
De doorzichtige spuit was voor haar buik ,als die nog steeds heel erg straks en hard was. Anders hoefde ik deze ook niet te geven. Deze moest ik in de spier prikken.
De witte spuit was voor het aanmaken van bloedvezels, deze moest ik in de spier prikken.
De rode spuit was antibiotica, deze kon ik gewoon in de huid prikken.
Ik heb 's avonds niet gegeten wat aunti Mishi had klaargemaakt. Ik heb zelf wat soep gemaakt om er zo voor te zorgen dat ik het binnen zou houden, en mijn buikpijn minder zou worden.

Vrijdag 12 september
Doordat ik donderdagmiddag in een tak was gaan staan en een splinter in m'n voet had. Had ik ’s nachts onwijs veel last van m'n voet en kon ik van de pijn niet slapen. Ik begreep er niks van, want de splinter was eruit. Maar waarom deed het dan nog zo’n pijn? Midden in de nacht maakte ik een bakje melk en cornflakes klaar en zette ik water op het vuur om zo een lekker badje te maken voor m'n voet. Daarna viel ik om 3uur een keer in slaap.
De volgende ochtend om half 8 werd ik wakker van aunti Mishi, die met een nieuwe vrijwilliger aan kwam. Haar naam is Manuela en ze is 44 jaar.
Met nog steeds pijn in me voet gingen Nina en ik eerst naar Leonie vanwege de prikken voor Zawadi. Gelukkig had ze alweer gegeten. Haar buik is nog steeds wel erg strak en hard. Dus ik hoefde haar gelukkig maar 3 keer te prikken. Helaas was het niet zo makkelijk als bij Kapiri. Zawadi bleef maar tegenstribbelen en uiteindelijk heeft Leonie een theedoek om haar snuit gedaan en haar goed vast gehouden, zodat ik haar kon prikken. Het ging niet van harte, maar het is wel gelukt.

Nina en ik namen een Piki Piki naar clocktower en vonden bij het Safari hotel, Robert en Sia, Robert had Sia meegenomen om zo haar ook de tour te laten zien. Omdat zij het straks alleen gaat doen. Ik legde Robert uit dat we eerst naar de apotheek moesten om te laten kijken naar mijn voet. Aangekomen bij de apotheek kreeg ik pijnstillers en een zalfje, maar dat is voor reuma.. Wat ik uiteindelijk dus ook niet gebruikt heb.
Daarna gingen we met de dala dala naar de andere kant van Arusha. Robert nam ons mee naar de lokale bevolking, we kregen gezinnen te zien met allemaal verschillende huisjes. Een vader en een moeder met 1 kindje. Heel klein houten, met klei besmeerd huis, met een woonkamer en een slaapkamer met 1 bed, met buiten een klein gammel huisje als keuken, en een gammel huisje met een douche en wc in één. Alleen het idee al, dat je lekker wil gaan douchen en onder de houten planken waar je op staat allemaal poep ligt. VERSCHRIKKELIJK!
Een gezin met 6 kinderen en een moeder, vader was onverwachts overleden. Dit was een groot huis met voor elk kind een slaapkamer. Met een klein houten gebouwtje om te kunnen koken, een wc en douche apart. Maar douchen was het niet echt want het was gewoon een bak met warm water, daar moesten ze het mee doen.
Een vader en moeder met 4 kinderen, met een groot huis. Er sliepen 2 kinderen op een kamer en in het huis zat een keuken. Buiten hadden ze een wc en een douche gemaakt. Uiteindelijk kwamen we bij de Baraa school uit. Daarna konden we terug naar de stad om daar nog even wat boodschappen te halen en de Piki piki terug te nemen naar het huis.
Toen we thuis kwamen had Leonie onze woonkamer veranderd. Dit moest ook wel omdat we niet met 8 personen aan tafel konden zitten, terwijl er wel 8 personen nu in het huis wonen.
Ik postte mijn eerste verslagen op waarbenjij.nu. Het overdonderde me alle leuke en ontzettend lieve berichtjes. Bij sommige heb ik ook echt wel even een traantje moeten wegpinken! Het voelt ontzettend fijn en goed dat er mensen geïnteresseerd zijn in je verhaal en je op deze manier volgen.
Na het eten heb ik lekker, met Donald (de Supervisor van Arusha woont naast ons huis) een film gekeken terwijl de meiden allemaal in bed lagen.

Zaterdag 13 september
Na heerlijk te hebben uitgeslapen tot 11 uur werd er me vertelt dat vanaf 9 uur er al geen stroom en water was. Blijkbaar heel normaal. Want op het moment dat ik Leonie een berichtje deed. zei ze: "joh, kind maak je niet druk, het duurt hier echt geen week. hooguit een hele of een halve dag…." Hahaha, Ik kon er wel om lachen, maar de meiden in het huis niet. Gelukkig had ik mijn laptop nog opgeladen en kon ik lekker een filmpje aanzetten. Om half 1 was er weer stroom en om 1 uur was er weer water. Ik dacht slim te zijn en meteen een douche te nemen maar op de een of andere manier werd het water van geen kant warm en kon ik na 5 minuten er weer onderuit.
Om 2 uur nam Donald ons mee naar een festival in de stad. "leuk", dachten wij even. "lekker de stad in, samen er een mooie dag van maken". Bij het festival aangekomen, was er bijna geen hond, terwijl er een waanzinnig lange rij stond voor de poort. Donald had ons binnen gesmokkeld als artiesten en we mochten plaats nemen onder de partytent en werden zelfs geserveerd (waar we uiteindelijk gewoon moesten betalen). Na een half uur was ik het zat, de muziek was slecht en de artiesten konden we niet verstaan. De meiden gingen met z'n allen uiteten, maar ik ging naar huis om vervolgens met Leonie naar een BBQ te gaan van een vriendinnetje (Tara 25 jaar komt uit Australië maar heeft een Afrikaanse vriend Kelvin) uit de straat. Aangekomen bij Leonie waren Johnny, Erick en Kimberly er ook.
Nadat Kimberly het vrijwilligershuis had gezien, gingen we met z'n drieën ons lekker optutten voor de bbq en om daarna lekker te gaan stappen.
Optutten, voor mij is dat douchen, kleren uitzoeken, wat mascara op en klaar is kees. Haha, helaas werkt dat hier niet. Jurkje aan, jurkje uit. Schoenen aan, en schoenen weer uit. Haren los of haren vast. Op de een of andere manier kon ik er echt van genieten, elkaar advies geven en ondertussen lekker over meiden dingen praten. De sfeer was goed en ik kreeg ook steeds meer zin om te gaan stappen en lekker te dansen.
Om 8 uur vertrokken we naar de bbq van Tara en Kelvin. Het leek wel een beetje op een tuinfeest, met lekker eten en een lekker stukje vlees van de bbq. Na anderhalf uur gingen we naar het feest waar we ons scheel aan hadden betaald. We kwamen aan en kregen al snel de indruk dat we op een totaal verkeerd feestje waren, dan waar we eigenlijk op gehoopt hadden. Er zaten allemaal Pakistaanse mensen aan tafel. Ook dat soort van muziek werd er gedraaid. We hebben op ze hollands genoten van de hapjes en de drankjes en zijn na een uur weer weggegaan. We zijn uiteindelijk beland bij Lé Patio, een ontzettend leuke buitenbar.

Zondag 14 september
Zondag was een erg rustige dag, omdat de dagen hier zo ontzettend snel gaan moet ik natuurlijk de verslagen blijven schrijven. Voor je het weet ben je alweer vergeten wat je gisteren hebt gedaan.
Daarna lekker gezwommen @ de lodge en daarna hadden de meiden lekker pasta gemaakt en heb ik heerlijk bank gehangen en een film gekeken. Een echte zondag, zoals ik die thuis ook altijd heb.